9مارس 2022 - بر اساس مطالعه جدیدی که در مجلهDiabetes Research and Clinical Practice  منتشر شده است، افراد مبتلا به دیابت که دچار زخم پا می شوند در معرض خطر بسیار بیشتری برای بستری شدن در بیمارستان و مرگ ناشی از بیماری های مزمن هستند.

زخم های پا - زخم های باز روی پا که به راحتی بهبود نمی یابند- از عوارض بالقوه ی دیابت هستند و زمانی که فردی سابقه کنترل قند خونش ضعیف باشد، احتمال بروز آن بیشتر است. آنها اغلب نتیجه بیماری شریان محیطی (PAD) هستند، که می تواند خون رسانی به پاها را کاهش دهد، و نوروپاتی محیطی، که می تواند حس پاها را کاهش دهد و تشخیص اینکه چه زمانی پا دچار آسیب یا جراحت شده و یا زخم موجود دچار تحریک می شود را برای افراد دشوارتر کند. در جدی ترین موارد، زخم پا می تواند عفونی شده و منجر به مرگ بافت و قطع انگشتان پا، بخشی از پا یا ساق پا شود. اما تحقیقات اخیر نشان می‌دهد که اکثر افراد مبتلا به زخم پای دیابتی نیازی به قطع عضو ندارند زیرا به احتمال زیاد قبل از اینکه زخم‌هایشان به آن اندازه بد شود، در اثر سایر بیماری‌ها جان خود را از دست می‌دهند. نکته مثبت تر، در چند سال گذشته پیشرفت هایی در مراقبت از زخم پا است، در مطالعه ای که سال گذشته منتشر شد، یک درمان دارویی موضعی جدید در کمک به بهبود زخم ها موثر بود.

در مطالعه ی اخیر، محققان به بررسی احتمال بستری شدن یا مرگ افراد مبتلا به زخم پای دیابتی در طول دوره فعال زخم پرداختند. آنها با استفاده از داده‌های برنامه ی مدیکر ایالات متحده بین سال‌های 2013 و 2019، دوره‌های فعال زخم‌ها را با مقایسه ادعاهای مدیکر مربوط به درمان زخم با حقایق شناخته شده در مورد درمان و مراقبت از زخم شناسایی کردند - مانند میزان بهبودی پس از 12 هفته، و میزان ایجاد زخم مجدد پس از درمان. با توسعه این مدل برای زخم‌های فعال، آن‌ها توانستند خطر بستری شدن و مرگ در بیمارستان را در این دوره‌های فعال با سایر دوره‌هایی که در طی آن افراد زخم فعال نداشتند، مقایسه کنند. این مطالعه شامل داده‌های 78716 فرد تحت پوشش مدیکر با میانگین سنی 70.9 سال بود که همگی حداقل یک دوره دچار زخم پای دیابتی شده بودند. همانطور که در مقاله ی این مطالعه ذکر شده است، میانگین تعداد اپیزودهای زخم پا برای هر فرد 2.6 در طول دوره ی مطالعه بود.

زخم های فعال پا با افزایش بستری شدن در بیمارستان و خطر مرگ مرتبط هستند

محققان دریافتند که در مقایسه با دوره‌های پس از بهبود زخم‌های پا، احتمال بستری شدن در بیمارستان برای افراد مبتلا به زخم پا 2.8 برابر و احتمال مرگ در صورت داشتن زخم فعال 1.5 برابر بیشتر است. به طور کلی، میزان بهبودی زخم پس از 12 هفته 29.2٪ بود. پس از بهبود زخم‌های پا، در 6 ماه 26.7 درصد موارد عود زخم رخ داده بود. میانگین مدت زمان بین شناسایی زخم پا و بهبودی 12.1 هفته و میانگین مدت زمان بین بهبود زخم پا و عود آن حدود سه سال بود.

محققان اظهار داشتند که این نتایج از نیاز به کمک به پیشگیری از زخم پا در وهله اول حمایت می کند - نه فقط به دلیل تأثیر مستقیم زخم پا بر سلامت، بلکه به دلیل خطر بیشتر برای بستری شدن در بیمارستان و مرگ به هر دلیلی در طول دوره های فعال زخم ها. اقدامات فعال پیشگیرانه برای کمک به پیشگیری از زخم پا ممکن است شامل بهینه سازی کنترل قند خون، فعالیت بدنی کافی و مراقبت از پاهای خود در برابر آسیب و معاینه آنها در یک بازه زمانی منظم، باشد.

منبع:

https://www.diabetesselfmanagement.com/news-research/2022/03/09/foot-ulcers-linked-to-greater-hospitalization-death-risk/